O manufakturze porcelany w Baranówce -

W Baranówce nad rzeką Sluczą, niedaleko Zwiahla na Wołyniu, majątku Adama i Józefy ks. Lubomirskich, po spaleniu się fabryki porcelany w Korcu założył w 1801 – 1803 r. Michał de Mezer, (jeden z braci Mezerów, sprowadzonych do Korca przez J. ks. Czartoryskiego) fabrykę fajansu i porcelany, do której przeszła znaczna część robotników i artystów z Korca.

Do r.1815 własność Michała Mezera; około 1820 r. przechodzi na jego synów Michała, Konstantego i Seweryna, którzy uzyskali prawo używania orła rosyjskiego, jako znaku ochronnego jakoby za wstawiennictwem ówczesnego właściciela Baranówki, ks. Gagarina. Po r. 1832 fabryka przechodziła rozmaite koleje (dzierżaw i upadku-na skutek czego odebrano jej prawo używania herbu państwowego), aż w r. 1881 przeszła na własność hr. Kazimiery Grocholskiej -w końcu 1895r. do Michała, syna Piotra, Gripari z Odessy.

Powszechnie za najstarszą markę uważane są trzy gwiazdki niebieskie. same lub też z napisem p0lskim „Baranówka” ; jednak poważne względy przemawiają za tem, że najwcześniejszą marką jest wciśnięta w massę łacinska litera B z napisem na glazurze „Baranówka” lub bez tego napisu- -poczem już idątrzy gwiazdki. Kastępnie kładziono jedynie napis czarny, czerwony lub bronzowy „Baranówka”. Po 1820 r. orzeł czarny i napis polski, albo rosyjski „Baranówka” z rozmaitemi datami czarnemi lub czerwonemi; w drugiej połowie XIX st. do r. 1895 napis wyciśnięty rosyjski bez orła „Baranowka II, albo drukowana marka z inicjałami:M. Gripari. Na fajansach tylko wycisk orla rosyjskiego.