Z życia Braci Kominiarzy

Źródło : Internet, Facebook, zbiory własne

Zeszyt praktyk kominiarskich mistrza Felixa Bobkowskiego

Felix Bobkowski urodzony w Wągrowcu (Wongrowitz) 5 października 1891 roku. Praktykował w latach 1907-1911 w  Wągrowcu, w 1911 roku w Bydgoszczy (Bromberg), w latcha 1911-1912 w Solcu Kujawskim (Schulitz a. Weichsel), w latach 1912-1913 w Elblągu (Elbing), w 1912 roku w Braniewie (Braunsberg) i w 1913 roku w Poznaniu (Posen). Książeczka wydana przez Central-Innungs-Verband der Schornsteinfeger Meister dla Rzeszy Niemieckiej w 1884 roku.

Zbiory własne

Źródło : Gazeta Przemysłowo-Rzemieślnicza

Źródło: Naokoło świata, 1926, nr 21

Źródło: Gazeta Przemysłowo-Rzemieślnicza:  organ stowarzyszeń Centralnego Towarzystwa Rzemieślniczego w Państwie Polskiem Związku Towarz. Przemysłowych i Rzemieślniczych woj. Poznańskiego i Pomorskiego… R. 32, 1927 nr 31a

O głupim kominiarzu…

Miał  młynarz  trzech  synów.  Dwóch  było  mądrych  i  pięknych, a  trzeci,  co  go  za  głupiego  mieli,  był  czarny  jak  kominiarz  i  siedział  zawsze  na  piecu.  Dwaj  piękni  synowie  jeździli  w  zaloty  do królewny  co  mieszkała  na śklannej górze ,  a  nigdy  jej  nie mogli  dojść;  bo  co  podjechali  trochę,  to  się  konie  splezły  i  spadały ś  niemi.  — Otóż  psuli  sobie  głowę,  jakby  podejść  tę  królewnę  co się tak  obwarowała;  ale  nic  nie  pomagało,  bo  konie  nogi  łamały, a  oni  sami  pokaleczeni  i  pokrwawieni  powracali  do  domu.  Widząc, że  im  się  nie  udaje,  poczęli  się  kłócić  między  sobą,  tak  że  się  aż poszturkali,  bo  im  się  zdało,  że  jeden  drugiemu  przeszkadza  i  przez to  wyjechać  nie  mogą. — Razu  jednego,  gdy  bijąc się,  jak  psi  mięso na  sobie  targali,  ten  trzeci  co  był  czarny  i  głupi,  poszedłszy  zdaleka  za  nimi,  wlazł  na  drzewo  i  przypatrywał  się  co  robią.  Zobaczywszy  tę  bójkę,  zamyślił  się  trochę;  potćra  wrócił,  położył  się  na piecu  i  śpi.

Tatuś  jednak,  widząc  jak  synowie  zawsze  pokaleczeni  wracają,  powiada  jim:  „Dajcieno  spokój  tym  zalotom,  zostańcie  doma.  — Ale  oni  rzekli:  „Musimy,  tatusiu,  czy  dziś  czy  jutro  zdobyć  tę  królewnę;  a  ten  z  nas  będzie  panował,  którego  ona  wybierze.”

Brzyćki  a  czarny  wysłuchał  pod  piecem  całą  rozmowę  ojca i  braci,  poskrobał  się  po  głowie,  a  gdy  wieczerzali,  zlazł  z  pieca i  ukradł  jim  jedno  siodło.—Jak  pojedli,  tak  się  spać  pokładli.  On tymczasem  poleciał  na  łąkę,  konia  sobie  wyryktował  i  pojechał w  drogę  co  tchu  do  dnia.  Oni  zaś  jak  wstali  ze  snu,  tak  się  znowu wadzili  ze  soba:  nareszcie  zaczęli  szukać  konia  i  siodła,  a  tu  nie ma;  a  jakże  być  miało,  kiej  już  on  na  nićm  pojechał! Otóż  tak  mu  dał  Pan  Bóg:  nadjechał  do  rzćki,  obmył  się w  wodzie — i  stanął  pod  samą  śklanną  górą.  Ślizgo  było  strasznie, a  promienie  słońca  tak  błyszczały  z  tej  góry,  że  wzrok  blasku  znieść nie  mógł.  Zaciął  konia  raz,  a  tu  nic;  zaciął  drugi  raz,  nic;  potóm zlazł  i  nos  sobie  rozbił;  nareszcie  nie  uważając  już  na  to,  zaciął trzeci  raz  konia  —  i  krwią  obabrany  wyjechał  na  górę.  Onaż  królewna  wyszła  co  tchu  do  niego,  chusteczką  mu  twarz  ze  krwie  obtarła  i  dała  mu  pierścień  ze  swego  palca. — „Zawiń  pierścień  w  tę chusteczkę  com  cię  obtarła  i  schowaj;  jak  przyjadę  do  ciebie,  to mi  pokażesz.” — On  jej  powiedział,  w  jakiej  wsi  mieszka,  a  ona  już jego  była,  i  przyrzekła  mu,  że  nikt  inny  królem  nie  będzie.  — Po takićm  umówieniu  między  nimi,  on  co  tchu  wsiadł  na  konia  i  powrócił  w  nocy  do  domu;  konia  zostawił  na  łące,  usmolił  się,  wlazł za  piec  i  śpi. —Takci  było,  żo  tamci  bracia,  nie  wiedząc  o  niczćm, swarzyli  się  tylko  między  sobą  i  bili.

Aliści  niedługim  czasem  królewna  wsiadła  do  karenty  świecącej  od  złota,  którą  ciągło  sześć  siwych  koni,  wojsko  się  wyryktował  przy  niej  w  paradzie,  i  całą  drogę  od  szklannój  góry  aj do chałupy  młynarza  wysłano  czerwonem  suknem.  —  Gdy  królewna stanęła  przed  chałupą,  powiada  do  młynarza:  Wyprowadźcie  mi swego  syna  a  mego  narzeczonego.  — Młynarz  się  ukłonił  i  mocno ukontentował;  poszedł  i  przyprowadził  jednego  z  tych  pięknych.  — Ona  powiada:  „Nie  ten. — Przyprowadza  drugiego  pięknego;  znowu:  „Nie  ten. — Młynarz  się  zakłopocił,  ale  mu  przyszło  na  myśl, że  ma  jeszcze  trzeciego  syna,  czarnego  a  głupca;  więc  się  pyta: „Czyby  to  nie  ten?”  —  „A  ten!”  rzekła  królewna  i  wyskoczyła z  karenty,  bo  ten  głupi  pokazał  jej  zaraz  chustkę  z  pierścieniem.

Za  królewną  wyszły  z karenty  księżniczki,  wodami  pachnącemi  umyły głupiego  śpiocha,  dyjamentowemi  grzebieniami  głowę  mu  uczesały, a  paziowie  królewny  ubrali  go  w  złociste  suknie,  tak  że  się  z  podziwieniem  ojca  i  braci  stał  na  raz  i  przystojnym  i  mądrym  i  bogatym.  Wsiadła  królewna  z  nim  do  karenty  i  wzięli  ślub  u  jednego pustelnika  przy  rozstajnych  drogach.  Żyli  ze  sobą  potem  bardzo szczęśliwie  ze  sto  lat,  a  młynarz  już  do  samój  śmierci  opływał w  dostatki.

Oskar Kolberg

“Lud: jego zwyczaje, sposób życia, mowa, podania, przysłowia, obrzędy, gusła, zabawy, pieśni, muzyka i tańce”

1875